Η Εριέττα Κούρκουλου με μια συγκλονιστική της εξομολόγηση μέσω του προσωπικού της λογαριασμού στο Instagram μίλησε για τις κρίσεις πανικού από τις οποίες υπέφερε πριν από μερικά χρόνια. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ένα βράδυ βρέθηκε στα επείγοντα του Ωνασείου, καθώς νόμιζε ότι πάθαινε ανακοπή.
"Δεν είχα ιδέα τι ήταν οι κρίσεις πανικού, μέχρι το βράδυ που με μετέφερε ένας φίλος μου στα επείγοντα του Ωνασείου στις 3 το πρωί, γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι θα πάθαινα ανακοπή. Από εκείνη την ημέρα, άλλαξε η ζωή μου… μάλλον για πάντα", υπογραμμίζει η κόρη του Νίκου Κούρκουλου και της Μαριάννας Λάτση στη μακροσκελή της ανάρτηση και προσθέτει:
"Μετά από αυτό το περιστατικό, πέρασα έναν χρόνο με πολλαπλές κρίσεις πανικού, καθημερινά. Όταν οδηγούσα, όταν καθόμουν για καφέ με τις φίλες μου, όταν ήμουν σε ένα περιβάλλον που δεν μου ήταν γνώριμο, ακόμα και στην σχολή μου, όπου ήξερα ότι δεν μπορούσα να σηκωθώ να φύγω από την αίθουσα. Πριν προλάβω να καταλάβω το πώς και το γιατί, αυτό το σωματοποιημένο άγχος είχε κυριεύσει την ζωή μου. Έφτασα σε ένα σημείο που για πρώτη φορά ένιωσα ότι έχανα το μυαλό μου, ενώ δεν μπορούσα να ελέγξω ούτε το ίδιο μου το σώμα. Ήξερα ότι είχα την επιλογή να πάρω χάπια, αλλά έχοντας κόψει πρόσφατα το τσιγάρο δεν ήθελα να ξανά - εθιστώ σε τίποτα ποτέ μου.
Το ότι επιβίωσα και κατάφερα τελικά να ξεπεράσω αυτή την φάση της ζωής μου, είναι μέχρι και σήμερα η μεγαλύτερή μου προσωπική επιτυχία.
Κοιτώντας πίσω, νομίζω ότι η υπομονή μου και η υποστήριξη των ανθρώπων που αγαπούσα, έπαιξαν τον κυριότερο ρόλο στην ανάρρωσή μου. Επέμενα να οδηγώ, παρόλο που ήξερα ότι θα έπρεπε να σταματήσω το αυτοκίνητό μου τρεις φορές - λόγω δύσπνοιας και ταχυκαρδίας, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Ζήτησα βοήθεια από τους φίλους και την μητέρα μου. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και το έριξα στο τρέξιμο. Μέρα με την ημέρα άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα.
Ακόμα και σήμερα όμως φοβάμαι. Φοβάμαι το κάθε τι που μπορεί να ξυπνήσει τον πιο σκοτεινό εαυτό μου. Έχω χρόνια να πάθω κρίση πανικού, αλλά με στοιχειώνει ακόμα η σκέψη του.
Θυμάμαι ότι τότε, κανείς δεν έβλεπε αυτό που περνούσα μέσα μου. Δεν ξέρουμε τι περνάει ο διπλανός μας. Μπορεί ένας άνθρωπος να σηκωθεί απότομα από το τραπέζι ή την αίθουσα της σχολής του γιατί αισθάνεται σαν να πεθαίνει και εμείς να μην πάρουμε χαμπάρι.
Αν είσαι εσύ αυτός, δεν είσαι μόνος σου. Θα περάσει… σου το υπόσχομαι!
Σε όλους τους υπόλοιπους έχω να πω ότι οφείλουμε να μοιράζουμε αγάπη στους γύρω μας και όταν ρωτάμε έναν συνάνθρωπό μας «τι κάνει», να ακούμε προσεκτικά την απάντησή του, είτε μας την δίνει με λέξεις, είτε με τα μάτια"..
