Στο κείμενο του καταλόγου γράφει η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Κενανίδου: «Τα έργα της Κατερίνας Τσίτσελα, σαφώς πολιτικά έργα τέχνης με εμφανή ανθρώπινη διά-σταση, με την ευρύτερη έννοια του όρου, αποτελούν την απόπειρα αποτύπωσης και χαρ-τογράφησης του πόνου, του τραύματος, του θρήνου και του πένθους, με ρητή αναφορά στο τραγικό απολογισμό του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος.
Το έργο της αποτελεί μια αφηγηματική εικαστική διαδρομή για την αποτύπωση της πιο ακραίας δοκιμασίας του ανθρωπισμού, αποκύημα έρευνας στην ιστορία και τη μνήμη ενός ιστορικού τραύματος, του πιο βίαιου και μαζικού διωγμού που γνώρισε η ανθρωπό-τητα, με μία ανάγκη επούλωσης του ιστορικού τραύματος, ανάγκη αντίστασης στη λήθη της μνήμης των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.
Στα ίχνη των σκιών, μορφές κρυμμένες, αμυδρές, μισοϊδωμένες, τρεμοπαίζουν υπό τη σκιά ενός συλλογικού τραύματος από τη μια και ενός πρωτοφανούς εγκλήματος από την άλλη, καπνισμένες στο μισοσκόταδο, θολές από την πατίνα της λήθης και το πέρασμα του χρόνου πλασμένες με χρώμα, χειρονομία και συναίσθημα. Τα πρόσωπα και το εμ-βληματικό πορτρέτο του Χάιντς Σαλβατόρ Κούνιο, απεικονίζονται χωρίς ταυτοτικά χαρα-κτηριστικά έτσι ώστε όλοι να μπορούν να αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους όταν το βλέπουν. Η παραδοξότητα της αντιθετικής σύζευξης σκληρότητας και τρυφερότητας, ε-νέχεται στα έργα της, εύθραυστα σε φόρμα και υπόσταση, σκληρά σε θεματική και εκτέ-λεση.
Στην τελεστικότητα της εικαστικής της πράξης, ακολουθεί συμβολικά το τελετουργικό ενός πολιτισμικού φορτίου της εβραϊκής κουλτούρας. Με χειρονομίες, κινήσεις, χειρονο-μιακές εκδορές, χαρακτικά, κολλάζ, μεικτές τεχνικές, με κονιάματα, τσιμέντα, χτίσιμο των όγκων στην επιφάνεια του πίνακα καταφέρνει μία παλιμψηστική εναπόθεση του πόνου, της μνήμης και της ιστορίας.
Η μνημονική εμπειρία είναι συνυφασμένη με την υλική. Έργα που κωδικοποιούν και συν-δέουν άμεσα το πλαίσιο της μνήμης με εικόνες, αναδυόμενες μέσα από στέρεα υλικά, συμπαγή, ανθεκτικά. Τσιμεντοποιημένες μνήμες στη συλλογική συνείδηση μιας πόλης, που λούφαξε μπροστά στην ενοχή από την άνομη οικειοποίηση των εβραϊκών περιουσιών, της καταστροφής του εβραϊκού νεκροταφείου στο χώρο του πανεπιστημίου και την άρνηση θέασης της τραγωδίας στο βωμό διαμόρφωσης της εθνικής του συνείδησης και της ανάδειξης του έθνους.
Η Τσίτσελα πλάθει φόρμες με ένταση, με παθήματα υλικής υπόστασης του χρώματος, που εμπερικλείουν την οργή, το πένθος, την κραυγή, τη βία, με την υλικότητα και απτικό-τητα του χρώματος, παρακινώντας και εμψυχώνοντας τον θεατή για να ασχοληθεί σωμα-τικά με αυτά. Μετά από αυτή την πρώτη φαινομενολογική εμπειρία είναι δύσκολο να μην εμπλακεί κανείς συναισθηματικά.
Μέσα από την εικαστική της αφήγηση, ενισχύοντας την ιδέα στο «Εμείς» διαρρηγνύει την αδυναμία συμφιλίωσης του ανθρώπου-απάνθρωπου με το παρελθόν του. Το έργο τέχνης της ως σώμα, ενθυμίζει μέσα από το τραύμα που φέρει στο σώμα του, το τραύμα στο ίδιο ανθρώπινο σώμα αλλά και στο ιστορικό συλλογικό ασυνείδητο και τελικά στον ανθρωπισμό του αιώνα μας.»
Η είσοδος είναι ελεύθερη στο κοινό
INFO
Η Vlassis Art Gallery - ArtNoise
Tracing the shadows
Στα ίχνη των σκιών
Βεροίας 6, Άνω Λαδάδικα, Θεσσαλονίκη
