Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι οι ωκεανοί διαμορφώθηκαν σταδιακά μέσα από το εσωτερικό της πρώιμης Γης. (Φωτ. ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ) του Ηλία Μαγκλίνη από την εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής
Ο κύριος Γκρι διαβάζει στο μπλογκ της φυσικού Τίνας Νάντσου (tinanantsou.blogspot.com) εκπληκτική είδηση που αλίευσε από τον Guardian: «O πλανήτης-νάνος Δήμητρα (Ceres), που για πολύ καιρό οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι ήταν ένας άγονος διαστημικός βράχος, έχει τελικά έναν ολόκληρο θαλάσσιο ωκεανό κάτω από την επιφάνειά του».Η Δήμητρα είναι ο μικρότερος πλανήτης-νάνος του ηλιακού μας συστήματος και το μεγαλύτερο σώμα στην Κύρια Ζώνη των Αστεροειδών ανάμεσα στους πλανήτες Αρη και Δία. Διεθνής ομάδα επιστημόνων από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη ανέλυσε φωτογραφίες που «τραβήχτηκαν» από διαστημοσυσκευή, εστιάζοντας στον ηλικίας 20 εκατομμυρίων χρόνων μεγάλο κρατήρα Occator και κατέληξε ότι κάτω από την επιφάνειά του υπάρχει «εκτεταμένο απόθεμα» νερού.
Η Μαρία Κριστίνα ντε Σάνκτις, του Εθνικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής στη Ρώμη, θεωρεί «ότι η Δήμητρα είναι ένα είδος ωκεάνιου κόσμου, όπως και κάποια από τα φεγγάρια του Κρόνου και του Δία».
Αυτοί οι «ωκεάνιοι κόσμοι» στον Εγκέλαδο, στον Τιτάνα, στην Ευρώπη, στον Πλούτωνα και, τώρα, στη Δήμητρα συγκινούσαν πάντοτε τον κύριο Γκρι. Η αδιανόητη επιμονή του νερού να διαπερνά τις πιο αφιλόξενες σφαίρες του παγερού, σκοτεινού κενού.
«Κι όμως», σπεύδει να με διορθώσει ο κύριος Γκρι, «ίσως να είναι ακόμα πιο εκπληκτική μια άλλη είδηση. Σύμφωνα με αυτή, το νερό απλώνεται όχι μόνον στην επιφάνεια αλλά και στο εσωτερικό της Γης».
Ο κύριος Γκρι μου μιλάει για ένα εκπαιδευτικό βίντεο του Πανεπιστημίου της Χαβάης (videohive Jasperox/wiki, Pixabay) στο οποίο μαθαίνουμε πως υπάρχει μια απέραντη υπόγεια δεξαμενή κρυστάλλων κάπου 700 χιλιόμετρα βαθιά μέσα στη Γη, η οποία περιέχει συμπυκνωμένο τρεις φορές το νερό που υπάρχει στους ωκεανούς της επιφάνειας της Γης.
Σύμφωνα με ορισμένους γεωλόγους, το νερό ήρθε στη Γη έπειτα από πρόσκρουση κομητών με τον πλανήτη. Πρόσφατες έρευνες όμως δείχνουν ότι οι ωκεανοί διαμορφώθηκαν σταδιακά μέσα από το εσωτερικό της πρώιμης Γης. Αυτό το υπόγειο νερό που έχει τη μορφή απέραντων κρυσταλλικών πετρωμάτων ίσως να παίζει τον ρόλο του ρυθμιστή για τους ωκεανούς και να εξηγεί γιατί έχουν διατηρήσει το ίδιο μέγεθος εδώ και εκατομμύρια χρόνια.
«Πώς η θάλασσα αρχίζει/ έχει άπειρα ξεκινήματα», γράφει στον «Κανένα», συνθετικό ποίημα εμπνευσμένο από την ομηρική Οδύσσεια, η Βρετανίδα Αλις Οσβαλντ. Φαίνεται πως όντως η θάλασσα, το νερό, πάντοτε αρχίζει. Ξεκινά από τα σωθικά της Γης, φέρει μνήμες και συμβολίζει δροσιές και αβύσσους, γυμνά σώματα που μόλις γεννήθηκαν, μόλις συσπάστηκαν από την ηδονή ή από το ρόγχο της ύστατης πνοής. Και ποτέ δεν τελειώνει.
Πηγή:https://www.kathimerini.gr
