Στο "Λοιπον" και την Ρενέ Σαραντινού παραχώρησε ο Γιώργος Κωνσταντίνου και αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη νέα γενιά των ηθοποιών.
Θεωρείτε ότι από τη σημερινή γενιά ηθοποιών, μπορεί να υπάρξει κάποιο είδωλο για τον κόσμο;
Παρόλο που έχουν αλλάξει οι εποχές και δεν υπάρχει αυτή η εξαλλότητα που υπήρχε τότε, που ο κόσμος ούρλιαζε σαν να έβλεπαν σπίθες, αυτή τη στιγμή δεν παύει να υπάρχει κόσμος που θαυμάζει πιο ευγενικά βέβαια και όχι τόσο εκδηλωτικά ηθοποιούς που βλέπει στην τηλεόραση ή στο θέατρο, οι οποίοι είναι φοβερά ταλαντούχοι, όπως ο Γιάννης Στάνκογλου, η Μαρία Κίτσου και η Λένα Παπαληγούρα. Είναι άνθρωποι που τους αγαπάει και τους θαυμάζει ο κόσμος και πιστεύω ότι αυτή η αγάπη και ο θαυμασμός που υπάρχει τώρα είναι πολύ πιο βαθιά από τον καιρό εκείνο που ήταν λίγο… γιούχου το όλο πράγμα.
Μπορεί ένας ηθοποιός να παίξει εξίσου καλά τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση;
Όχι και αυτό είναι ένα πράγμα το οποίο το έχω ξαναπεί ειδικά για τους νέους ανθρώπους που τους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην τηλεόραση να μην επαναπαύονται σε αυτό που κάνουν. Τα θεμέλια είναι το θέατρο και εκεί πρέπει να χτίσουν για γερά θεμέλια, γιατί η τηλεόραση είναι περαστική, κάποια στιγμή φεύγει και χάνεται ό,τι έχουν κάνει. Στο θέατρο οι ηθοποιοί χτίζουν κάτι το αξιοθαύμαστο, η τηλεόραση είναι ένα πολύ ωραίο είδος ψυχαγωγίας, αλλά δεν βγάζει πρωταγωνιστές οι οποίοι μπορούν να «δαμάσουν» το θέατρο.
Εσείς αγαπήσατε περισσότερο το θέατρο ή τον κινηματογράφο;
Όταν ήμουν παιδί, είχα τρέλα με τον κινηματογράφο, ήμουν παθιασμένος, έβλεπα ταινίες, είχα μεγάλη τρέλα και όταν βρέθηκα μπροστά στην κάμερα, πραγματοποιήθηκε ένα όνειρο μου, γιατί μπήκα στον κόσμο που αγαπούσα πολύ τον καιρό εκείνον. Αγάπησα τον κινηματογράφο, αλλά με εγκατέλειψε πάρα πολύ γρήγορα, έκανα μόνο 18 ταινίες. Εκείνο όμως που είναι η ζωή μου και είναι η επίσημη αγαπημένη μου, είναι το θέατρο, και ανεπίσημη αγαπημένη μου ήταν η τηλεόραση, η οποία μου άρεσε πάρα πολύ και είχα κάνει κάπου στα 22 σίριαλ.
Θεωρείτε ότι ο ηθοποιός του θεάτρου εκλαμβάνει διαφορετικά την αγάπη του κόσμου από αυτόν της τηλεόρασης, λόγω της «αμεσότητας» που έχει με τον θεατή;
Ναι. Η τηλεόραση είναι λίγο περίεργο πράγμα και παρόλο που εμένα μου αρέσει, επειδή μου εξάπτει τη φαντασία, γιατί έγραφα, σκηνοθετούσα, πρωταγωνιστούσα και είχα πολλά σενάρια μέσα στο μυαλό μου, ήταν μια ευχάριστη ερωμένη της ζωής μου, όμως το θέατρο ήταν η επίσημη γυναίκα μου.
Πώς νιώθετε όταν βλέπετε την ταινία όπου πρωταγωνιστήσατε και κάποιοι από τους συμπρωταγωνιστές σας δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή;
Έχει μείνει κάτι σαν μια γλυκιά ανάμνηση, νιώθω ότι τους αγαπάω όλους, γιατί πραγματικά σας μιλάω, σε αυτή την ταινία ήμασταν όλοι πάρα πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας.
Πιστεύετε ότι ο χώρος της υποκριτικής είναι κύκλωμα;
Δεν νομίζω. Αν δεν έχεις ταλέντο, αν δεν είσαι ξεχωριστός, δεν βοηθάει ούτε το κύκλωμα ούτε τίποτα απολύτως. Τα κυκλώματα και όλα αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας και δεν νομίζω ότι στέκουν, μπορεί να σε προωθούν και να σε αναφέρουν τα ΜΜΕ κάθε μέρα, αλλά αν ο κόσμος σε δει και δεν είσαι ταλαντούχος ηθοποιός, θα σε απορρίψει ό,τι και να κάνεις.
Πηγή: TVNEA.COM
