Η Μαρία Κυρίδου και η Χριστίνα Μπούρμπου είναι από τις μαχήτριες για τις οποίες ως αθλήτριες είμαστε περήφανοι που έχουμε στη χώραμας και μας εκπρσωπούν στους Ολυμπιακούς του Τόκιο.Έτσι λοιπόν τα κορίτσια δικαίωσαν όλους αυτούς που αποφάσισαν να ξενυχτήσουν (τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης) για να παρακολουθήσουν την προσπάθεια τους και εν τέλει την πρόκριση τους στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στη δίκωπο (03:00, πρωί Πέμπτης).
Έχοντας εξασφαλίσει από τον Σεπτέμβριο του 2019 το εισιτήριο για το Τόκιο, όταν σε ηλικία 18 (η Μαρία) και 19 (η Χριστίονα) πήραν την 11η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα γυναικών στο Λιντς της Αυστρίας, τα δύο κορίτσια από την Θεσσαλονίκη είχαν ήδη αρχίσει να γράφουν ιστορία (και πλέον προσθέτουν συνεχώς νέες σελίδες στο κοινό τους βιβλίο).
Για διετία (2018-2019) κυριάρχησαν σε όλους τους αγώνες Κ23 (αν και ήταν πολύ μικρότερες) κατακτώντας χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής και στα Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα για να χάσει μόνο στο Ευρωπαϊκό του 2020 όπου πήρε τη 2η θέση, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2020 κατέκτησαν στο Ποζναν της Πολωνίας το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα γυναικών.
Αυτό ήταν το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας σε μία μεγάλη διεθνή κωπηλατική διοργάνωση (σε επίπεδο ανδρών, γυναικών) από το 2015 κι ήρθε από δύο κορίτσια που έγιναν ομάδα το 2017, ενώ μέσα στο 2020 όπως και όλες οι συναθλήτριες τους είχαν να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα του κορωνοϊού.
Γεννημένες και οι δύο στην Θεσσαλονίκη, είναι αθλήτριες του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, αλλά πλέον τα τελευταία χρόνια τον περισσότερο καιρό βρίσκονται στο κοινόβιο του Σχοινιά εκεί όπου γίνονται οι προπονήσεις των μελών των εθνικών ομάδων.
Εκεί προφανώς δεν είναι όλα ιδεατά, αλλά όπως έχουν παραδεχθεί κι αμφότερες, όντας απομονωμένες και προστατευόμενες από τον κορωνοϊό μπόρεσε να προετοιμαστούν απερίσπαστες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, καταφέρνοντας να ξεπεράσουν και την απογοήτευση από την περσινή αναβολή τους.
Μπορεί να τους πήρε λίγο χρόνο μέχρι να ταιριάξουν τα χνώτα τους, αλλά πλέον μέσα από τους αγώνες και τις δυσκολίες που έχουν βιώσει έχουν γίνει «ένα» και φροντίζουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή.
Ναι μεν πλέον έχουν την εμπειρία και την ωριμότητα να διαχειρίζονται την πίεση που προκύπτει, αλλά δεν χάνουν τη νεανική τρέλα και το χαμόγελο τους, όπως απέδειξαν και μετά τη μυθική του εμφάνιση στον ημιτελικό στο Τόκιο.
Έχοντας βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο καθώς απέτυχαν να περάσουν από τον προκριματικό, δεν άφησαν χαμένη την ευκαιρία του ρεπεσάζ και με χρόνο 7:28.00 πήραν την πρώτη θέση και μαζί το εισιτήριο για τον ημιτελικό όπου ήξεραν ότι δεν υπήρχε περιθώριο λάθους.
Ή θα έπαιρναν μια από τις τρεις πρώτες θέσεις ή την ώρα του τελικού μπορεί να βρίσκονταν στο αεροπλάνο της επιστροφής. Κι ενώ στο πρώτο μισό της κούρσας τα πληρώματα Μεγάλης Βρετανίας, Καναδά και Αυστραλίας έδειχναν ότι είχαν κλείσει τα εισιτήρια για τον τελικό, Μαρία και Χριστίνα με ένα απίστευτο φίνις που θύμισε σπριντ σε αγώνα δρόμου του στίβο, ήρθαν και διέλυσαν το παγκόσμιο ρεκόρ στο αγώνισμα με επίδοση 6:48.70. Σχεδόν 40 δευτερόλεπτα πιο γρήγορα από την επίδοση τους στο ρεπεσάζ όπου έπαιζαν και πάλι το μέλλον τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τώρα πια ξέρουν ότι τα ξημερώματα της Πέμπτης έχουν μπροστά τους την τελευταία (ως προς τη διοργάνωση) και συνάμα τη μεγαλύτερη (έως τώρα) πρόκληση της καριέρας του.
Ποιος ξέρει ίσως το πρωί της Πέμπτης γίνουν και τα πρώτα της ελληνικής αποστολής που θα ανέβουν στο βάθρο των νικητών. Έτσι για να ξανατραγουδήσουμε χαρούμενοι «Ξημερώματα, τα κορίτσια της κωπηλασίας δεν δίνουν δικαιώματα».
