Η χώρα μας φημίζεται για τις ομορφιές της και αυτό είναι γνωστό σε όλο τον πλανήτη. Τα νησιά της Ελλάδας πάντα έχουν θέση στις λίστες με τους πιο ειδυλλιακούς καλοκαιρινούς προορισμούς, και τις περισσότερες από αυτές, τα νησιά αυτά είναι πολλά και διαφορετικά. Όμως, το «καλοκαίρι στην Ελλάδα» δεν αποτυπώνεται μόνο στους πιο δημοφιλείς προορισμούς της, εκείνους που προτιμούν οι τουρίστες που κάθε χρόνο τιμούν τη χώρα μας, δίνοντάς μας ψήφο εμπιστοσύνης.
Υπάρχουν, λοιπόν, κάποιοι καλά κρυμμένοι παράδεισοι, που πολλές φορές δεν γνωρίζουν καλά καλά ούτε οι Έλληνες. Ένας από αυτούς είναι γνωστός με το όνομα «Σεϋχέλλες της Ελλάδας».
Οι Λιχάδες ή Λιχαδονήσια είναι μία συστάδα 7 μικρών νησίδων που βρίσκονται μεταξύ Μαλιακού και Ευβοϊκού κόλπου. Είναι ανάμεσα στη Λιχάδα από την πλευρά της Εύβοιας και του Μαλιακού Κόλπου από την πλευρά της Φθιώτιδας.
Τα μικρά αυτά νησάκια που κάποτε κατοικούνταν, πλέον αποτελούν ιδανικούς προορισμούς για μονοήμερες εξορμήσεις, θαλάσσιες εξερευνήσεις, και πάντοτε είναι γεμάτα επισκέπτες που θέλουν να χαρούν την ατόφια ομορφιά ενός εξωτικού τόπου.
Το μεγαλύτερο νησάκι, η Μανόλια, κατοικούνταν έως το 1960 και μετά εγκαταλείφθηκε. Περί το 1927 ο πληθυσμός των νησιών ήταν περίπου 80 κάτοικοι, ενώ τα ερείπια των σπιτιών διασώζονται και μοιάζουν σαν ένα μικρό χωριό βγαλμένο από παραμύθι.
Η Μανόλια είναι μακρόστενη και λειτουργεί ως φυσικό λιμάνι για τους επισκέπτες της. Για να προσεγγίσεις τα νησιά, καθημερινά φεύγουν από το λιμάνι των Καμένων Βούρλων τα καραβάκια «Λιχαδονήσια Ι» και «Λιχαδονήσια ΙΙ», όμως η προσέγγιση μπορεί να γίνει και με ιδιωτικό σκάφος από τα παραθαλάσσια χωριά Ράχες, Αχλάδι, Καραβόμυλος ή ακόμα και από την Εύβοια.
Για να αντιληφθεί κανείς ποιος ήταν ο λόγος που τα νησάκια πήραν το προσωνύμιο «Σεϋχέλλες», αρκεί μία εικόνα ή, ακόμα καλύτερα, μία επίσκεψη στο μαγικό τοπίο τους.
Γαλαζοπράσινα ζεστά νερά, χρυσή άμμος, δέντρα που σχεδόν βουτούν μέσα στο νερό, και ένα τοπίο απόλυτης χαλάρωσης απλώνεται μπροστά σου. Στο νησί λειτουργεί μία υπαίθρια οικογενειακή καντίνα, η οποία προσφέρει καφέ, φαγητό, αλλά και ξαπλώστρες για τους τυχερούς που θα βρεθούν νωρίς στο νησί και θα προλάβουν. Ωστόσο, η παραλία ενδείκνυται και για πετσέτα στην άμμο.
Τη μεγαλύτερη εμπειρία στα Λιχαδονήσια τη βιώνουν οι επισκέπτες κατά το ταξίδι τους με το καραβάκι. Η μοναδική ξενάγηση του πληρώματος εντυπώνει στο μυαλό πληροφορίες αναφορικά με την ιστορία του συμπλέγματος, ενώ υπάρχουν πολλές πιθανότητες μέσα στο νερό να κάνουν την εμφάνισή τους δελφίνια και φώκιες που έχουν λοξοδρομήσει.
Στο βυθό της Μανόλιας διασώζονται τα ερείπια των σπιτιών και μίας χριστιανικής εκκλησίας, ενώ στη Μεγάλη Στρογγύλη σώζονται τα λείψανα του ρωμαϊκού υδραγωγείου.
Ο μύθος και η πραγματικότητα
Ο μύθος που ακολουθεί τα Λιχαδονήσια ή τις Λιχάδες, όπως αναφέρονταν από τους κατοίκους τους, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την αρχαία μυθολογία.
Σύμφωνα με τον μύθο, η σύζυγος του Ηρακλή, Διηάνειρα, θεωρώντας πως έχει απατηθεί από εκείνον, του έστειλε για να φορέσει, με τον Λίχα, έναν όμορφο αλλά δηλητηριασμένο χιτώνα.
Τότε, ο Ηρακλής, αγνοώντας την αλήθεια φυσικά, έβαλε το χιτώνα πάνω του και από την πρώτη στιγμή άρχισε να σφαδάζει από τους πόνους. Αστραπιαία άρπαξε τον υπηρέτη του και τον έσπρωξε μακριά, εκσφενδονίζοντάς τον προς τη θάλασσα.
Το σώμα και τα μέλη του Λίχα έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, και τότε ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, δίνοντάς τους το όνομα «Λιχαδονήσια».
Η πραγματικότητα είναι κάπως πιο πεζή, μιας και οι νησίδες αποτελούν αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας, ενώ ένα τμήμα τους βυθίστηκε από μεγάλο σεισμό στην περιοχή, το 426 π.Χ..
Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»
vradini.gr
